After the Long Rains - Wateren in wederkeren
door Nida Dhooghe
Zelfs herinneringen kunnen zich transformeren tot dromen. After the Long Rains toont een coming-of-ageverhaal over veranderende levensfasen in een veranderende wereld.
"Vuur zijn dood is lucht zijn geboorte, en lucht zijn dood is water zijn geboorte." - Heraclitus
Niets is een en blijft altijd hetzelfde. In een alsmaar veranderende wereld blikt Damien Hausers After the Long Rains terug naar de toekomstdromen van het tienjarige meisje Aisha (Electricer Kache Hamisi). In die herinnering lopen we met haar mee onder een overbelichte Keniaanse hemel terwijl ze in het dorpje Watamu een vis haalt voor het avondmaal met het bezoek die dag. Vervolgens brengt de ruisende wind en de ritmische muziek ons naar een wit strand vol palmbomen, waar de hoofden van de visser Hassan en zijn vrouw Hamila zich aftekenen tegen een wervelende, wolkachtige achtergrond, tussen regenboogreflecties en wazige zonnenkringen. Het voelt als een nostalgische gekke droom, een omhelsing om in te blijven nazinderen.
Samen met de fisheye-effecten zijn de beelden absurd, grappig en tonen ze de naïeve ervaringen van een jong meisje vol hoop en verwachtingen. Maar die zijn niet zonder hindernissen. Haar leerkracht, vader en moeder zijn ervan overtuigd dat het leven besloten is in het aardse en onveranderlijke. Reiken tot waaraan je kan reiken, overnemen van dat waartoe je ouders je hebben voorbestemd. In de voetstappen van je ouders treden betekent voor Aisha zoals haar moeder het huishouden doen. Het staat in de aarde geschreven. Maar: “een hart kan niet liegen”. Ze wil actrice worden en besluit haar lot in eigen handen te nemen. Daarbij daagt ze de structuren uit van een verleden wereld die nu veranderd is. Om dat te bereiken gaat ze naar het water: ze leert zwemmen en vissen op zee met Hassan.
Herkenbaar in haar argeloze herinneringen her(be)leven we mee met Aisha. After the Long Rains toont niet alleen hoe maatschappelijke veranderingen doorwerken in een individueel leven, maar ook hoe elk individu diverse transformaties doormaakt. In volledig rood of blauw getinte scènes volgt de ene levensfase de andere op: de ‘dood’ van het jonge kind is de geboorte van de jonge vrouw. Ze bevindt zich, zoals wij ons ooit ook bevonden, op een dobberende, scheve boot waar de radio nog speelt, maar waar de bloedende bloemen het water kleuren. Ze staat, zoals wij ooit ook hebben gestaan, op haar eentje, peinzend over hoe ze de wereld dient te navigeren in deze nieuwe gedaante van haarzelf en haar omgeving. In deze verschuivingen schuilt de vergankelijkheid die we volgens Heraclitus niet anders dan kunnen aanvaarden.
In een tedere terugblik, vol warme nostalgie, biedt After the Long Rains een reflectie over de wensen, de dromen en de verbroken beloften van het leven. Elke dag opnieuw dienen we afscheid te nemen van wat was om plaats te maken voor wat zal zijn en wat komen moet. Zo zullen zelfs de lucht, de aarde en de wateren wederkeren in een verschijning die anders is dan toen we de slaap ontmoetten.