Papicha

Algiers, 1997. Terroristische groeperingen proberen een islamitische en archaïsche staat in het land te vestigen. Vrouwen worden onderdrukt en verplicht een sluier te dragen. De jonge modestudente Nedjma (“Papicha”) en haar vriendinnen trekken zich daar weinig van aan. Zij zijn westers georiënteerd en ontsnappen ’s nachts uit het internaat om tot vroeg in de ochtend in discotheken de bloemetjes buiten te zetten. Aan dat zorgeloos leventje komt een einde als de zus van Papicha, een kritische journaliste, op klaarlichte dag wordt doodgeschoten door fundamentalisten. Voor Nedjma is dat het sein om nog feller voor haar zelf en de rechten van andere vrouwen op te komen. 

Mounia’s film is een felle aanklacht tegen de vrijheidsberoving van de vrouw in de islamitische landen. Vrouwen zouden onderhand een eigen gemeenschap moeten vormen, los van de mannen en de religieuze fanatici. Vrouwen en islam, dat blijkt in de praktijk een moeizame combinatie.

Papicha is dappere cinema. Een uitgesproken ode aan de vrijheid, waarmee Meddour wil aantonen dat sociale verandering soms moet worden afgedwongen. Filmdebuut van de Algerijnse regisseuse Mounia Meddour.