Estación Catorce

Geen enkele trein stopt nog in Estación Catorce, in San Luis Potosí, Mexico, hoewel er dagelijks goederentreinen voorbij denderen over de spoorlijn die het dorpje in twee snijdt. Daarnaast is er weinig activiteit in het dorp. De bevolking leeft er overwegend in armoede, heeft nauwelijks werk en kan met moeite de eindjes aan elkaar knopen. De kleine Luis, 7 jaar, woont er met zijn ouders, broertjes, zusje en zijn grootmoeder. Regelmatig moet Luis het schooltje ontvluchten en thuis schuilen als er een colonne voertuigen van een drugskartel halthoudt in het dorp om dood en vernieling te zaaien. Maar als de criminelen weer verdwenen zijn, ziet zijn vader Manuel op een dag zijn kans en neemt hij Luis mee om een graantje mee te pikken tijdens het plunderen van een huis van een welgesteld vermoord echtpaar. Hij vraagt Luis te helpen om een grote roze sofa mee te slepen naar huis, zodat hij die later voor een mooi bedrag kan verpatsen.

Het geweld aan het begin van de film, dat trouwens nauwelijks in beeld komt, is niet representatief voor het verdere verloop. Het leven in het dorp kabbelt eentonig verder en we zien hoe Manuel vruchteloos naar werk zoekt. Ondertussen probeert hij ook een goeie vader te zijn voor Luis en schenkt hem een dure voetbal die hij eigenlijk niet kan betalen. Op een dag besluit Manuel de sofa te verkopen. ’s Morgens vroeg vertrekt hij samen met Luis op een lange tocht naar een ver afgelegen stad.

‘Estación Catorce’ lijkt op een studie van de doorsnee Mexicaanse man: hoe machomannelijkheid doorgegeven wordt van vader op zoon in een gewone familiekring, als kiem voor de ultra-gewelddadige samenleving die Mexico geworden is. Een mooi portret over de groeipijnen van een jongetje dat zich vragen begint te stellen over het gedrag van zijn vader.