Drive My Car

Regisseur Ryusuke Hamaguchi vertelde in een interview dat hij het belangrijk vond om bij de verfilming van het korte verhaal uit de bundel Men without Women van de Japanse schrijver Haruki Murakami de emotionele kern weer te geven. Dat is hem vrij aardig gelukt. Hij neemt daar in zijn film met een speelduur van drie uur wel ruim de tijd voor. De drie uur zijn gevuld met momenten van intense schoonheid, van bezinning, van verlies, gemis en verdriet.

Theaterregisseur Yûsuke Kafuku is gelukkig getrouwd met Oto, tot het noodlot plotseling toeslaat. Overrompeld door verdriet probeert Kafuku een geheim te begrijpen, dat hij vlak voor haar overlijden ontdekt. Twee jaar later besluit de nog altijd rouwende Kafuku een aanbod te accepteren om een toneelstuk te regisseren in Hiroshima. Van zijn nieuwe werkgever krijgt hij een rode Saab 900 ter beschikking mét chauffeur, de zeer bescheiden vrouw Misaki. Terwijl ze samen rijdend veel tijd doorbrengen en elkaar steeds beter leren kennen, ontrafelt Kafuku het mysterie van zijn vrouw dat hem nog steeds achtervolgt.

De scènes tussen Yusuke en zijn introverte chauffeur Masaki zijn uiterst intrigerend. De intieme ruimte van de auto, het beluisteren van teksten uit Oom Vanja en het beladen zwijgen creëren spanning. Op het eerste gezicht gebeurt er weinig, maar emotioneel des te meer. Een sluimerend verdriet wordt krampachtig tijdens de vele autoritjes verborgen door ontroerende scènes.

Drive My Car is een gevoelig drama dat heel nauwgezet is gefilmd en waarin emotioneel ingehouden wordt geacteerd. Behalve thema’s als gewetenswroeging, rouwverwerking en liefde, spelen literatuur en theater een grote rol in de film.