Gagarine

De Franse banlieues worden op groot scherm niet zelden in mistroostige sociaal-realistische vertellingen gegoten over grauwe wijken waar (jeugd)criminaliteit en verval welig tieren. Niet zo door het Franse regieduo Fanny Liatard en Jérémy Trouilh. Zij gooien de clichés overboord met Gagarine, een meesterlijk verlengstuk van hun gelijknamige kortfilm uit 2014. 

Gagarine opent met archiefbeelden waarin te zien is hoe kosmonaut Yuri Gagarin in 1963 onder luid applaus het woonproject Cité Gagarine in Ivry-sur-Seine, net buiten Parijs, inhuldigt als een soort sociale utopie. Vijftig jaar later is de situatie minder rooskleurig. Cité Gagarine, met haar - vaak onhygiënische - 350 appartementen, haar chronisch defecte liften en verouderde elektriciteits- en waterapparatuur, moet worden gesloopt. Het is een lot waar de zestienjarige zwarte jongen Youri (een rol voor de charismatische nieuwkomer Alséni Bathily) zich hevig tegen verzet. Hij repareert delen van het gebouw dan maar eigenhandig met tweedehandsmateriaal, samen met zijn vriend Houssam en het Romameisje Diana (Lyna Khoudri, weldra te zien in Wes Andersons The French Dispatch). Wanneer de arbeiders aankomen om de ontmanteling van het complex voor te bereiden, zit Youri (wiens moeder met een man is gevlucht) alleen in het gebouw. Net als naamgenoot Yuri Gagarin droomt hij van een astronautenbestaan en vlucht hij in zijn gedachten naar de sterren. Daarom richt hij zijn flat in als een ruimtecapsule, compleet met hydrotechnische gewassen, doordringbare muren en waterfilters op basis van YouTube-tutorials van echte astronauten in de ruimte. De enige mensen die hij tegen het lijf loopt, zijn een lokale drugsdealer die eveneens weigerachtig tegenover de evacuatie staat en Diana, met wie hij een romance begint.